Ду даҳан гап барои доктор Бахтибек

Ҳеҷ кас ба андозаи фарзанди падар азизу қарину наздикат нест. Махсусан, ба андозаи як хоҳар ва махсусан чени як додар. Ҳоло аз муҳаббатҳои самимӣ ба гумонам ҳамоне боқӣ мондааст, ки дар қалбу хайёлу дар вуҷуди фарзандони банангу номӯси падар аст.

Ман аз додаронам он қадар муҳаббату ихлосу самимияту ғамхориро дидаму эҳсос кардам, ки ҳатто баъзан фикр мекунам, акаи калон неву додари кенҷаашон ҳастам…

Дар ҳошияи Рӯзи МОДАР

Ин мусоҳиба бо ҳамкору ҳамкасби мо, корманди «ИСТИҚЛОЛ» — Абдураҳмон Раҳмонов чанд рӯз пештар аз сафари ман бо нияти Умра буд (аз 6 -ум то 18-уми марти соли 2024).

Гуфтахои нав дорад ё не, намедонам. Чунки ҳар чизе, ки имрӯз дар бораи модар ва барои ӯ гӯем, ҳамон эҳсосу андешаест, ки миллионҳо кас пештар аз мо ва хеле беҳтар дарк кардаанду гуфтаанд…

Рӯзи МОДАР барои ҳама модарони азиз муборак бод! Тандурусту хонаободу хушбахт бошед!

Худованд, модарони аз мо гузаштаро раҳмату мағфират кун ва дар Биҳишт макон деҳ!

Мембрм дар и оча…

(дар ҳошияи сурудаҳои мардумӣ)

*****
Оча, мо хумори ту,

Садқа бар дидори ту,

Дар ра интизори ту

«Мембрм дар и оча…»

Ҳавлии падар — як суфра ва як ҷойи холӣ

Ҳеҷ кас шояд инкор накунад, ки гирди олам ҷое ба ҳадди гирди хони падарӣ хостанӣ ва хуморолуда набуда ва қисмат агар пайвандони як вақт ҷамъ ба гирди як хонро гирди олам ҳам пареш бидиҳад, ҷое, ки лоақал барои чанд лаҳза гирд омадан интихоб мешавад, боз ҳам ҳамон суфраи хоксоронаи падарӣ ва гирду гӯшаҳои ҳавлии падар аст…

— Ҳавлии падарӣ — зеботарин ҷойи ин дунё;

— Ҳавлии падарӣ — дили беғаму хотири ҷамъ;

— Ҳавлии падарӣ — гуфтаҳои нотакрор, рафтаҳои бебозгашт ва осӯдагиҳои нашинохта;

— Ҳавлии падарӣ — озодӣ ва озодагии комил;

— Ҳавлии падарӣ — як таги долон хотира, як дастурхон хумор ва як таги чормағз таҷриба;

— Ҳавлии падарӣ — рӯйҳои диданӣ, бӯйҳои ошно, ва анъанаҳои якҷоя фикр кардашуда;

— Ҳавлии падар — маънии аслии баракат ва нишони олии сарҷамъӣ;

-Ҳавлии падарӣ — хотираҳо, хоктӯдаҳо, навшораҳо, дилпораҳо, оббурдаҳо…;

Рубоёту дубайтӣ дар сӯги модар

Пурсишҳои беҷавоб

Боре ҳам напурсидамаш…

Дилат замоне, ки зиндагӣ бо хости дили дигарон шакл мегирифт, чӣ гувоҳӣ медод? Ва дар муқоисаи пешбиниву гувоҳиву хостаҳои дилат рӯзи аввал ва ҳар чизе, ки тӯли чиҳил сол ба вуқуъ пайваст, оё собит шуд, ки «дил гувоҳи ҳақ аст?»

Напурсидамаш, ки вақте ба мошини Волгаи кӯҳнаи лентадор менишаст, ин қадар сабру таҳаммул, аз худ гузаштагӣ, вафо, умед ва тоқат дар кадомин бухча буд ё даруни кадомин сатили сирдор буд, ки даст ба даст аз анҷомхонаи мӯйсафеди Қаландар — аз ин кунҷи Дарагиён ба кунҷи дигараш кучид?!

Напурсидамаш, ки чӣ сир дар миён буд, ки дар ҳоли баҳсу доварӣ ҳам чашмони дар сурмаи одӣ ва ашк тари ӯ ва мислаш садҳои дигар роҳи судхонаву шикоятхонаро намедид ва аз ин дар ниҳоят чӣ суд доштанд? Сурмаҳо фарқ доштанд ё гиряҳо? Ё чашмҳо ё дилҳо ё андешаҳо…

Як остин меҳрубонӣ…

Ин мисли ҳамон буд, ки дар роҳу пайроҳи кӯҳӣ дар суроғи чукриву торон раҳат аз миёни сабзазоре мегузарад ва дар накҳати пудинаву кокутиву ҷамилак маст мешавӣ…

Ин мисли ҳамон буд, ки чашмаи софе яке раҳи худро дигар карду аз баландӣ ба рӯйи сабзаҳои дар ҳасрати борон сӯхтаи таҳдашт сарозер гашт…

Ин мисли ҳамон буд, ки мо як хазинаи китобҳои гумшудаи тамоми бузургсолону авлоди гузаштаи худро, бо саҳфа-саҳфа хотирот, панд ва андарз барои чанд соат ёфтем…

Ин мисли ҳамон буд, ки ӯ ба гирди рӯймоли сафеди сараш аз бодҳои гирдгардони Файзобод як нафаси тоза, як ҳисса ҳавои покиза овард…

Ин мисли ҳамон буд, ки ӯ рӯҳи поку хотираву чеҳраву гапҳои ширини модарамро ҳам, мисли он ки мағзу қанду шириниро дар остини куртаҳои гули майдааш, якҷо ба хонаи нави шаҳрии мо овард…

Як алами панҷсола…

Қариб панҷ сол аст надидамаш…

Бале, ҳамон хушрӯйро, меҳрубонро, ғамхорро…

Субҳ.

Намедонам кадом нафас тозатар буд — нафаси субҳ ё нафаси ӯ? Намедонам кадомин нармтару гармтар буд — курпаи рӯям ё дасти ӯ ба рӯям? Намедонам роҳҳо росту ҳамвор буданд ё дуои хайри ӯ мустаҷоб мешуд? Вале медонам, ки кулчаи субҳи содиқ пухтааш (аз хамири шаб шуридашудаву нимишаб бо гармии нигоҳҳояш расидаву рӯ гирифта) ба даҳони донишҷуйи он вақт нимасер маззаи дигар медод. Шояд субҳ аз он пуртаровату пурбаракат аст, ки ӯ ва онҳо бедоранд, ӯ ва онҳо дар намозанду дар дуо …

Нимарӯз

Гиряҳояшро ман сари дастурхоне, ки ҳама чӣ дошт, ёд дорам. Ҳама чӣ ҳам ки буд, ҳама касеро, ки ӯ мехост гирди он дастурхон бубинад, намеёфт. Фикр мекард, оне, ки ҳама чиро барои рӯйи дастурхони ӯ бо обилаи кафи даст ва дар ҳавои сарди мулки ғарибӣ муҳайё кардааст, ҳамин ҳоло гурусна аст. Шояд ин тавр набуд, аммо ӯ ҳамин гуна хаёл мекард…

Кӯдакӣ ва чиптаи бозгашт…

Оҳу дареғ, ки ҳар қадар аз истгоҳи ҷавониву камолот дуртар меравӣ, фосила аз он айём то ту бештар мешавад…Ҳамин авқот ҳис мекунӣ — таҷрибае, ки дар миёни ин фосила меандузӣ, барои бозгаштат ба ҳамон ҳолату замон, ки хумораш дилу ҷонатро месӯзаду хокистар мекунад, комилан дархӯр нест. Ва шояд ин ягона ҳолатест, ки таҷрибаи рӯзгор наметавонад барои бозгаштат ба айёми беғамиҳои ту мусоидат кунад.

Кӣ аст, ки намехост фақат як бор баргардад ба замони ҷойхобҳои қатори кӯдакӣ, замони шириниҳои арзон ва муносибатҳои қиммат, айёми ҳавлиҳои бе девор ва дарвозаҳои бе қуфл, замони шодиҳои беҳисоб ҳатто аз либосҳои кӯҳна, вале тозаву шинам, ки акнун аз мо шуду чанд дақиқа пештар аз бародар ё хоҳари бузургамон буд…!?

Садқа шавум…

Гарду ғубор аз рӯзгори пуртазоду пурғам ба чеҳрааш мисли гарду чанги кӯчаҳои зодгоҳаш ба рӯйи баргу гулу гиёҳ нишастааст …

Ку боде, мисли боди Файзобод, ки гарди ғаму андӯҳро аз рухсори момаи Иззатмоҳ — модари модари ман, тоза кунад?

Ва оё мешавад ғами фарзандони нозанину андӯҳи як авлод хешу табори рафтааш аз дилу рухсору рӯзгораш тоза шавад ? Не, албатта!

Аз шунидани хабари бемориаш дилам ба қавли мардум «дар замин мезанад», аз табассумаш шодӣ вуҷудамро фаро мегирад….Бо рафтан ба деҳа аввал ба хонаи ӯ меравам ва дар канораш оромиш меёбам…

Ҳар боре, ки дуо медиҳад, гиря гулӯгирам мекунад…Ман ҳамон маъниву калимоту ҳарфҳоеро мешунавам, ки аз раҳматии очаам вақти дуояш мешунидам. Ӯ ҳам шояд аз очааш шунида буда…

Дар бару дар канору дар зиндагии мо то дер бимон — момаи Иззатмоҳ, ки руйю буйи очаамро дорӣ …

Пушти ин дарвоза…

Пушти ин дарвоза — ҳазорон санги сафеду сияҳ, мисли дилҳои мардумони ин суйи дарвоза, ки барояшон воқеъиятҳои он сӯйи дарвоза ҳеҷ дарсеву ибрате нашуда…

Пушти ин дарвоза — ҳазорон кору нақшаи як рӯз ба таъхирмонда, ки акнун то қиёмат ба таъхирафтида аст…

Пушти ин дарвоза — садҳо нафсу ғурури дар ин сӯ шикастнопазир, ки акнун баробар бо хоки замин шуда…

Пушти ин дарвоза — саду як ҳарфи дар лабҳо хушкида, ки дар ин суйи дарвоза ё аз нотавонбинӣ гуфта нашуд ё аз фориғболӣ барои гуфтанашон фурсат нарасид…

Пушти ин дарвоза — ҷое, ки ҳазорон ноз, ниёз, алам, ашк, рашк, ғуруру фурӯтанӣ, зебоӣ, ғусса, дарди ҷонкоҳу доруву дармони дар ҷисм ҳалнашуда, ҳазор чашми ба роҳ интизор, ҳазорон чеҳраи маҳтобиву садҳо асрори кушодаву нокушода, ки дар паҳнои кушоди ин сӯйи дарвоза намеғунҷиданд, дар канори ҳам ва дар сояи арчаву чаноранд…

Ва чӣ қадар ҳарфу сухане,, гуфтание, розе, аламе дар дилу забону лаби мардуми шиносу ношиноси ин суйи дарвоза монда, ки касе аз ғурур, касе аз рашк, касе аз дурӣ ва зиндаҷудоӣ, касе аз қаҳри ноҷо, касе аз вақти маҳдуд натавониста, ки замони инҷо будани акнун сокинони он сӯйи дарвоза рӯ ба рӯяшон бигӯяд ва ҳоло бо ҳарфи «дидор дар киёмат»- пушти ин дарвоза ҳайрон аст…

Кош дар анҷом додани ҳама фарзияҳову кору тасмиму нақшаҳои неку шоиставу савоб ва гуфтаниҳои барои ҳамдигар ҳатмӣ дар ин сӯйи дарвоза ДЕР НАКУНЕМ…

Дарвозаи оромгоҳи Сари чашма, ноҳияи Файзобод

Биё, дар пойи меҳрат то абад занҷир хоҳам шуд….

«Аз қалъаи дил то Қалъаи Сангин»

(Китоб. Барои очаам)

d090d0b7-d2b7d0b0d0bbd18ad0b0d0b8-d0b4d0b8d0bb-d182d0be-d29ad0b0d0bbd18ad0b0d0b8-d0a1d0b0d0bdd0b3d0b8d0bdСкачать

«Гиряи мард убол нест…»

«Биё оча, дигар як бачаи гапгир хоҳам шуд…»